Η ΦΘΟΡΑ ΤΟΥ ΚΑΜΒΑ (Λαμπρινή)
Κάθεται στη γωνία του καφενείου και παρατηρεί (αυτή είναι δική μου δουλειά). Τα πόδια του ανοιχτά και το δεξί του χέρι κρατάει ένα πούρο. Ο δείκτης του χεριού του έχει βρωμιές ή κάρβουνο. Φοράει ζεστά ρούχα. Το πουλόβερ του είναι πλεκτό, χειροποίητο. Έχει γένια. Τα χείλη του δεν φαίνονται. Η μύτη του είναι κυρτή και μεγάλη. Τα μάτια του πράσινα και φωτεινά και τα μαλλιά του γκρίζα. Τα παπούτσια του αθλητικά παρ ΄ όλα αυτά.
Με κοιτάει και τον κοιτάω. Παρατηρεί με τον ίδιο τρόπο που παρατηρώ και εγώ. Μου χαμογελάει και μου κάνει νόημα με το αριστερό του χέρι να πλησιάσω. Πλησιάζω και μου λέει, « καλησπέρα σας, είμαι ο Γκίγκοου και μοιάζει να έχετε ανάγκη από παρέα, όπως και εγώ. Ξέρετε… τα χρόνια περνούν και ο άνθρωπος καθώς μεγαλώνει αισθάνεται μοναξιά και κάπως αποκρουστικός. Παρ ’όλα αυτά η παρουσία σας με διαψεύδει. Είμαι ο Γκίγκοου όπως σας είπα. Είμαι από Αρμενία. Ξέρετε… εκεί οι άνθρωποι είναι πιο ανοιχτοί, ίσως επειδή εκεί είμαι Αρμένης στην Αρμενία ενώ εδώ Αρμένης στην Ελλάδα. Σας ευχαριστώ λοιπόν, δεσποινίς που με παρατηρήσατε και τώρα εκδηλώνετε αυτό το ενδιαφέρον να με ακούσετε. Φαίνεται να είστε καλός παρατηρητής μα και ακροατής. Εγώ προτιμώ το πρώτο. Ξέρετε…. είμαι ζωγράφος, μου αρέσει να κοιτώ και να διακρίνω γραμμές, καμπύλες και όγκους. Με γοητεύει να τα αποτυπώνω σε ένα λευκό χαρτί και ύστερα να βλέπω πως όλα αυτά τα ασυνάρτητα ερεθίσματα, φανερώνουν ένα δικό μου συναίσθημα. Η Αρμενία είναι πολύ ταλαιπωρημένος λαός, αυτό την έκανε να αναπτύξει ευαισθησίες και οι ευαισθησίες έχουν ως αποτέλεσμα την τέχνη. Ξέρετε γιατί ήρθα στην Ελλάδα; Όχι, ήρθα για να μεταδώσω την τέχνη μου. Στην αρχή ήταν καλά. Μπορούσα να ζήσω ως ζωγράφος αλλά τώρα με την κρίση δεν πουλάω καμία από τις ζωγραφιές μου. Χρωστάω πέντε ενοίκια για το ατελιέ που έχω. Η γυναίκα μου δουλεύει ως μουσικός και έχουμε(ευτυχώς ακόμη) να πληρώσουμε το ενοίκιο για το σπίτι. Το ατελιέ μου το συντηρούσε ο γιος μου για κάποιο διάστημα μα τώρα δυσκολεύεται και αυτός. Ήρθαν ξαφνικά τα πάνω-κάτω και αιφνιδιάστηκα με την ταχύτητα που αλλάζουν τα πράγματα. Ξέρετε… η καταστροφή δεν παίρνει και πολύ χρόνο, το καταλαβαίνω και από την ηλικία μου. Μεγάλωσα γρήγορα, δεν κατάλαβα πως περάσανε τα χρόνια και τώρα με ζώνουν οι πόνοι. Δεν είμαι φυγόπονος αλλά ενοχλούμε που δεν μπορώ να κατευνάσω τους σωματικούς μου πόνους. Στέκομαι πολλές ώρες όρθιος άλλωστε, διότι για να φτιάξεις ένα γλυπτό πρέπει να το κάνεις με όλο σου το σώμα. Να δώσεις ενέργεια , έτσι ώστε αυτή να εγκλωβιστεί μέσα στον πυλό και να τον σχηματίσει. Ξέρετε… η Δημιουργία είναι η απάντηση που δίνουμε στην Καταστροφή. Όσο καταστρέφω, καταστρέφομαι, καταστρέφονται πράγματα γύρω μου και μέσα μου τόσο δημιουργώ και δημιουργούνται. Σας μιλώ για την αντίσταση μου στην καταστροφή, στον θάνατο. Η δημιουργία είναι η ζωή και εγώ παγώνω στιγμές γέννησης, δημιουργίας, της ζωής μέσα από τις δικές μου αισθήσεις και ενώ ο χρόνος( που είναι ο μεγαλύτερος καταστροφέας όλων των εποχών) θέλει να σαρώσει τα πάντα και εμένα μαζί, εγώ αφήνω πίσω μου ζωντανή την ψυχή και την ύπαρξη μου μέσω των παιδιών μου, τα έργα μου, συν τον γιο μου. Γέννες, απόγονοι που φέρουν τα χαρακτηριστικά μου και κάπως έτσι δεν πεθαίνω ολότελα. Η γυναίκα μου είναι πολύ αισιόδοξη, πιστεύει στην μετενσάρκωση. Προσπαθεί να με πείσει λέγοντας μου πως όλα είναι ανακύκλωση, όπως η βροχή που πέφτει στη γη, την απορροφάει, εξατμίζεται στον ουρανό και ύστερα επιστρέφει. Φοβάται τον θάνατο και αντί να μετουσιώσει τον φόβο σε εποικοδομητική κίνηση, λέει ψέματα στον εαυτό της. Καταλαβαίνω πως το αίσθημα της επιβίωσης κινεί το ανθρώπινο είδος. Αν έχετε διαβάσει το Βίος και Πολιτεία του Καζαντζάκη θα θυμάστε σίγουρα την ερώτηση του Ζορμπά για το ποιος κάνει πιο σωστά (στη ζωή), αυτός που ζει το κάθε λεπτό σαν να μην υπάρχει αύριο ή αυτός που την ζει σαν αθάνατος; Εγώ όντας εξηνταοκτώ πια, έχω απαντήσει πως ο φόβος του θανάτου αν μετατραπεί σε επιθυμία για ζωή , κερδίζεις περισσότερες στιγμές, διαφορετικά τρέχεις, τρέχεις να γλιτώσεις από φανταστικούς φονιάδες. Τι νομίζετε πως έχει πάθει η πόλη της Αθήνας και όλη η Ελλάδα; Λέμε κρίση, αλλά μιλάμε περισσότερο για κρίση συνείδησης. Δεν διαχειρίζονται λάθος μόνο τα οικονομικά , αυτό είναι η αντανάκλαση όλης της στάσης τους απέναντι στη ζωή. Δεν σκέφτονται οικονομικά, σπαταλάνε τον χρόνο τους(τη ζωή τους) και η ζωή τους ( ο χρόνος ) τους εκδικείται και τους σκοτώνει. Είπα πολλά… ξέρω. Ξέρετε… δεν μου είπατε το όνομα σας;
-Δεν θέλετε να ΞΈΡΕΤΕ . Σας ευχαριστώ πολύ. Αντίο σας!
Λαμπρινη.
Κάθεται στη γωνία του καφενείου και παρατηρεί (αυτή είναι δική μου δουλειά). Τα πόδια του ανοιχτά και το δεξί του χέρι κρατάει ένα πούρο. Ο δείκτης του χεριού του έχει βρωμιές ή κάρβουνο. Φοράει ζεστά ρούχα. Το πουλόβερ του είναι πλεκτό, χειροποίητο. Έχει γένια. Τα χείλη του δεν φαίνονται. Η μύτη του είναι κυρτή και μεγάλη. Τα μάτια του πράσινα και φωτεινά και τα μαλλιά του γκρίζα. Τα παπούτσια του αθλητικά παρ ΄ όλα αυτά.
Με κοιτάει και τον κοιτάω. Παρατηρεί με τον ίδιο τρόπο που παρατηρώ και εγώ. Μου χαμογελάει και μου κάνει νόημα με το αριστερό του χέρι να πλησιάσω. Πλησιάζω και μου λέει, « καλησπέρα σας, είμαι ο Γκίγκοου και μοιάζει να έχετε ανάγκη από παρέα, όπως και εγώ. Ξέρετε… τα χρόνια περνούν και ο άνθρωπος καθώς μεγαλώνει αισθάνεται μοναξιά και κάπως αποκρουστικός. Παρ ’όλα αυτά η παρουσία σας με διαψεύδει. Είμαι ο Γκίγκοου όπως σας είπα. Είμαι από Αρμενία. Ξέρετε… εκεί οι άνθρωποι είναι πιο ανοιχτοί, ίσως επειδή εκεί είμαι Αρμένης στην Αρμενία ενώ εδώ Αρμένης στην Ελλάδα. Σας ευχαριστώ λοιπόν, δεσποινίς που με παρατηρήσατε και τώρα εκδηλώνετε αυτό το ενδιαφέρον να με ακούσετε. Φαίνεται να είστε καλός παρατηρητής μα και ακροατής. Εγώ προτιμώ το πρώτο. Ξέρετε…. είμαι ζωγράφος, μου αρέσει να κοιτώ και να διακρίνω γραμμές, καμπύλες και όγκους. Με γοητεύει να τα αποτυπώνω σε ένα λευκό χαρτί και ύστερα να βλέπω πως όλα αυτά τα ασυνάρτητα ερεθίσματα, φανερώνουν ένα δικό μου συναίσθημα. Η Αρμενία είναι πολύ ταλαιπωρημένος λαός, αυτό την έκανε να αναπτύξει ευαισθησίες και οι ευαισθησίες έχουν ως αποτέλεσμα την τέχνη. Ξέρετε γιατί ήρθα στην Ελλάδα; Όχι, ήρθα για να μεταδώσω την τέχνη μου. Στην αρχή ήταν καλά. Μπορούσα να ζήσω ως ζωγράφος αλλά τώρα με την κρίση δεν πουλάω καμία από τις ζωγραφιές μου. Χρωστάω πέντε ενοίκια για το ατελιέ που έχω. Η γυναίκα μου δουλεύει ως μουσικός και έχουμε(ευτυχώς ακόμη) να πληρώσουμε το ενοίκιο για το σπίτι. Το ατελιέ μου το συντηρούσε ο γιος μου για κάποιο διάστημα μα τώρα δυσκολεύεται και αυτός. Ήρθαν ξαφνικά τα πάνω-κάτω και αιφνιδιάστηκα με την ταχύτητα που αλλάζουν τα πράγματα. Ξέρετε… η καταστροφή δεν παίρνει και πολύ χρόνο, το καταλαβαίνω και από την ηλικία μου. Μεγάλωσα γρήγορα, δεν κατάλαβα πως περάσανε τα χρόνια και τώρα με ζώνουν οι πόνοι. Δεν είμαι φυγόπονος αλλά ενοχλούμε που δεν μπορώ να κατευνάσω τους σωματικούς μου πόνους. Στέκομαι πολλές ώρες όρθιος άλλωστε, διότι για να φτιάξεις ένα γλυπτό πρέπει να το κάνεις με όλο σου το σώμα. Να δώσεις ενέργεια , έτσι ώστε αυτή να εγκλωβιστεί μέσα στον πυλό και να τον σχηματίσει. Ξέρετε… η Δημιουργία είναι η απάντηση που δίνουμε στην Καταστροφή. Όσο καταστρέφω, καταστρέφομαι, καταστρέφονται πράγματα γύρω μου και μέσα μου τόσο δημιουργώ και δημιουργούνται. Σας μιλώ για την αντίσταση μου στην καταστροφή, στον θάνατο. Η δημιουργία είναι η ζωή και εγώ παγώνω στιγμές γέννησης, δημιουργίας, της ζωής μέσα από τις δικές μου αισθήσεις και ενώ ο χρόνος( που είναι ο μεγαλύτερος καταστροφέας όλων των εποχών) θέλει να σαρώσει τα πάντα και εμένα μαζί, εγώ αφήνω πίσω μου ζωντανή την ψυχή και την ύπαρξη μου μέσω των παιδιών μου, τα έργα μου, συν τον γιο μου. Γέννες, απόγονοι που φέρουν τα χαρακτηριστικά μου και κάπως έτσι δεν πεθαίνω ολότελα. Η γυναίκα μου είναι πολύ αισιόδοξη, πιστεύει στην μετενσάρκωση. Προσπαθεί να με πείσει λέγοντας μου πως όλα είναι ανακύκλωση, όπως η βροχή που πέφτει στη γη, την απορροφάει, εξατμίζεται στον ουρανό και ύστερα επιστρέφει. Φοβάται τον θάνατο και αντί να μετουσιώσει τον φόβο σε εποικοδομητική κίνηση, λέει ψέματα στον εαυτό της. Καταλαβαίνω πως το αίσθημα της επιβίωσης κινεί το ανθρώπινο είδος. Αν έχετε διαβάσει το Βίος και Πολιτεία του Καζαντζάκη θα θυμάστε σίγουρα την ερώτηση του Ζορμπά για το ποιος κάνει πιο σωστά (στη ζωή), αυτός που ζει το κάθε λεπτό σαν να μην υπάρχει αύριο ή αυτός που την ζει σαν αθάνατος; Εγώ όντας εξηνταοκτώ πια, έχω απαντήσει πως ο φόβος του θανάτου αν μετατραπεί σε επιθυμία για ζωή , κερδίζεις περισσότερες στιγμές, διαφορετικά τρέχεις, τρέχεις να γλιτώσεις από φανταστικούς φονιάδες. Τι νομίζετε πως έχει πάθει η πόλη της Αθήνας και όλη η Ελλάδα; Λέμε κρίση, αλλά μιλάμε περισσότερο για κρίση συνείδησης. Δεν διαχειρίζονται λάθος μόνο τα οικονομικά , αυτό είναι η αντανάκλαση όλης της στάσης τους απέναντι στη ζωή. Δεν σκέφτονται οικονομικά, σπαταλάνε τον χρόνο τους(τη ζωή τους) και η ζωή τους ( ο χρόνος ) τους εκδικείται και τους σκοτώνει. Είπα πολλά… ξέρω. Ξέρετε… δεν μου είπατε το όνομα σας;
-Δεν θέλετε να ΞΈΡΕΤΕ . Σας ευχαριστώ πολύ. Αντίο σας!
Λαμπρινη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου