ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΟΡΟΥ                                                                       ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ:
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2013                                                            ΝΑΤΑΣΣΑ ΧΑΣΙΩΤΗ                                                                                                                              






Διαδρομή α’
«ΟΜΗΡΟΥ – ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ»










ΜΟΛΥΜΠΑΚΗΣ
ΙΑΚΩΒΟΣ
Ξεκουμπώνω το μπουφάν μου για να νιώσω πιο άνετα και ξεκινώ………….
Το  πρώτο που αντικρίζω μπροστά μου είναι ένας αστέρας του σινεμά1! Ένας αστέρας, που όσο κι αν δεν ήθελα , τον κοιτούσα με την γνωστή κουτσομπολίστικη περιέργεια μου συγκρίνοντάς τον φυσικά,  με τον μελλοντικό και πολύ πετυχημένο ταυτόχρονα εαυτό μου!!!! Έπειτα, παρατώντας πια την ιδέα του πετυχημένου εαυτού μου στρέφω το κεφάλι πιο χαμηλά (σαν μια αυτόματη σωματοποίηση της παρούσας κατάστασης του εαυτού μου….. δηλαδή του όχι  μόνο «μη πετυχημένου » αλλά κυρίως και πολύ κουρασμένου εαυτού μου).  Ξαφνικά προς μεγάλη μου έκπληξη βλέπω μια αράχνη2 να τρέχει γρήγορα από δω κι από εκεί! Και λέω προς μεγάλη μου έκπληξη, γιατί τα πιο συνηθισμένα από αυτά τα μικρά αγαπημένα «ζωάκια» που θα μπορούσε κάποιος να δει είναι οι κατσαρίδες! Ναι, αυτές οι πανέμορφες, γλυκές και φιλικές σε όλους μας κατσαριδούλες(αυτό λέγεται αυθυποβολή). Αρνούμενος το θέαμα, σηκώνω το βλέμμα μου και κοιτώ ένα ζευγάρι χαμογελαστών κινέζων3 που περνάει από μπροστά μου. Αυτόματα κάνω το συνειρμό πως αυτοί οι δύο άνθρωποι , όπως και εκατομμύρια άλλοι στη χώρα τους ή και σε άλλες χώρες θα έτρωγαν με μεγάλη ευχαρίστηση  τέτοια έντομα, όπως αυτές τις  γλυκές κατσαριδούλες που προανέφερα (υπόσχομαι ότι θα είναι και η τελευταία αναφορά μου σε αυτές τις λατρεμένες κατσαριδούλες!!)

Περπατώντας λίγα μέτρα παρακάτω, παρατηρώ κάποια κτίρια με στοιχεία παρμένα από την Αρχαία Ελλάδα4, όπως και ένα άγαλμα του Μ. Αλέξανδρου5! Αυτά με κάνουν να θυμηθώ για άλλη μια φορά την δυσκολία μου να συνδεθώ γενετικά με τους υποτιθέμενους προγόνους μου! Μια δυσκολία, την οποία δε θα αναλύσω βέβαια τώρα, αφού και να ήθελα ο θόρυβος μιας μηχανής6 που μόλις πέρασε από δίπλα μου δημιούργησε στιγμιαία διακοπή της λειτουργίας όλων των νευρώνων του εγκεφάλου μου!  Συνεχίζοντας την περιήγηση μου, αρχίζουν, πολύ ευχάριστα, να ερεθίζουν τα αυτιά μου ηχητικά κύματα μουσικής τζαζ7! Αυτά άρχισαν να με ταξιδεύουν, να με παρασέρνουν. ‘Ενιωσα ένα με τα καρτούν που αρχίζουν να ίπτανται όταν τους τραβάει από τη μύτη η μυρωδιά μιας λαχταριστής λιχουδιάς.  Προσγειώθηκα απότομα αλλά και ευχάριστα , όταν λίγο πιο κάτω άρχισα να ακούω τους ήχους ενός μπουζουκιού8 καλοκουρδισμένου, ταχύτατου αλλά και μερακλίδικου, ήχους που στη συνέχεια, όμως,  καλύφθηκαν πολύ γρήγορα από τις νότες μιας ηλεκτρικής κιθάρας9!! Μια περίεργη ακουστική μίξη, που θύμισε τις παρόμοιες αντιθετικές μουσικές επιλογές, που μπορεί κι εγώ ο ίδιος  να κάνω όντας μόνος μου στο σπίτι! Γεγονός  που με έκανε στιγμιαία να αναρωτηθώ κατά πόσο αυτή η πόλη, που λέγεται Αθήνα,  έχει επηρεάσει τα μουσικά μου ακούσματα! Στη συνέχεια η εικόνα ενός μεσήλικα με εμφάνιση «μεταλλά»10 δίπλα από έναν άλλο κυριούλη με κουστουμακι βγαλμένο από ελληνική ταινία11 μου ανέπτυξε ακόμα περισσότερο τον προηγούμενο συλλογισμό μου. Με έκανε να προβληματιστώ για το κέντρο της Αθήνας τόσο, χρησιμοποιώντας λέξεις, όπως είναι η αρμονία, ο πλουραλισμός, η συνύπαρξη κ.τ.λ.
Συνεχίζοντας, επιταχύνω το βήμα μου, γιατί άρχιζε η κούραση όλης της ημέρας  να γίνεται όλο και πιο αισθητή! Όσο γρήγορα βέβαια κι αν περπατώ δεν γίνεται να μην αντιληφθώ ότι περνάω μπροστά από ένα πολύ κομψό εστιατόριο με λαχταριστούς μεζέδες12! Τους κοίταζα σαν να ήταν ό,τι πιο πολύτιμο υπήρχε εκείνη τη στιγμή επάνω στη γη! Προχωρώ πιο γρήγορα ώστε να απομακρυνθώ όσο γίνεται περισσότερο από τον πειρασμό! Παρατηρώ σχεδόν κινηματογραφικά13 πια ένα γκρουπ ξένων (μάλλον είναι Άγγλοι), δύο πιτσιρίκια14 να παίζουν, μια παρέα φιλολόγων15 (τους κατάλαβα από την κουβέντα τους, το ύφος, το ντύσιμο τους κ.τ.λ.), τρεις τύπους, που πάλι λόγω εμφάνισης θα μπορούσαν να είναι εν δυνάμει λαϊκοί τραγουδιστές16, ένα παλικάρι γέννημα θρέμμα Εξαρχείων17, ένα ζευγάρι πάνω σε μια προσωπική του στιγμή, που λίγο ακόμα θα γινόταν αυστηρώς ακατάλληλη18, ένα μαγαζί με πράγματα για το σπίτι19, πολλά αυτοκίνητα20, δύο φίλες να δίνει η μία στην άλλη ιδιαίτερα μαθήματα αγάπης21 και μια μητέρα με την κόρη της22 και όλες τις φίλες της κόρης της, ενώ εγώ αναρωτιόμουν πως τα καταφέρνει με τόσα παιδιά23!
Έτσι με όλες αυτές τις πλουραλιστικές εικόνες, φτάνω προς το τέλος της διαδρομής μου! Βλέπω ένα τελευταίο βιβλίο που γράφει για την Κωνσταντινούπολη με τίτλο «Στην Πόλη». Ωχ!!!  Έχω μία εργασία που πρέπει να κάνω και μια διαδρομή που πρέπει να συνεχίσω…. Σηκώνω το κεφάλι. Κοιτάζω γύρω μου. Βλέπω το τζάμι μιας πόρτας που γράφει «ΕΞΟΔΟΣ». Συνειδητοποιώ ότι όλη αυτή την ώρα δεν κάνω καμία διαδρομή και δεν είμαι πουθενά αλλού παρά σε ένα βιβλιοπωλείο. Στο βιβλιοπωλείο Ιανός, στη Σταδίου, στο ύψος της Σοφοκλέους, που έχει bazaar βιβλίων! Όλες αυτές οι προηγούμενες σκέψεις!!! Όλοι αυτοί οι συνειρμοί μπολιασμένοι , βέβαια, με μπόλικη φαντασία, γίνονταν απλά μέσα σε αυτό το βιβλιοπωλείο!!! Σε αυτούς τους συνειρμούς με καθοδηγούσαν κάθε φορά  οι τίτλοι βιβλίων ή CD στους οποίους έπεφτε κάθε τόσο το μάτι μου!! Δηλαδή η αράχνη, οι αστέρες του σινεμά, οι μηχανές κι όλα τα υπόλοιπα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μόνο τίτλοι βιβλίων που η μεγαλειώδης φαντασία μου τους έκανε μια ωραιότατη διαδρομή! Ενώ η τζαζ, τα λαϊκά και το ροκ δεν ήταν τίποτα άλλο παρά τίτλοι CD!!
Βγαίνοντας, λοιπόν, από το βιβλιοπωλείο τρομοκρατημένος που δεν είχα καν κρατήσει σημειώσεις για την διαδρομή (η οποία κατά σύμπτωση είχε φτάσει πια στο τέλος της), συνειδητοποιώ ότι το ταξίδι μου-διαδρομή μέσα στο βιβλιοπωλείο μοιάζει πολύ με την πραγματική διαδρομή Ομήρου-Σοφοκλέους που θα έπρεπε να περιγράψω. Ίσως, μάλιστα, θα μπορούσα να αντικαταστήσω τη μία  με την άλλη! Μια διαδρομή που τώρα τελευταία κατά τύχη έχω κάνει πολλές φορές λόγω της Αthens Biennale 4 “Agora” στο παλιό χρηματιστήριο. Μια διαδρομή που είναι σαν να είναι ο πιο σύντομος δρόμος για κάποιον ξένο για να ανακαλύψει ολόκληρη την  Αθήνα και όλη την κοινωνική της διαστρωμάτωση. Από το κομψό Κολωνάκι έως τα αναρχικά Εξάρχεια και την πιο λαϊκή Σταδίου, έχεις τη δυνατότητα να γνωρίσεις όλα τα κοινωνικά στρώματα που κατοικούν σε αυτήν την πόλη! Μια πόλη την οποία αγαπάω πάρα πολύ αλλά και μισώ ταυτόχρονα! Μια πόλη για την οποία συνειδητοποιώ ότι το κυριότερο της χαρακτηριστικό είναι η συνύπαρξη! Η συνύπαρξη διαφορετικών ανθρώπων από διαφορετικές φυλές, με διαφορετικές πεποιθήσεις, διαφορετικές αξίες, διαφορετικές συνειδήσεις , διαφορετικά πιστεύω…… Η συνύπαρξη διαφορετικών εικόνων, διαφορετικών γεύσεων, διαφορετικών μυρωδιών, διαφορετικών ήχων…..
Τέλος, γυρνώντας πια σπίτι μου, νιώθω πολύ χαρούμενος που έκανα αυτού του είδους τη διαδρομή! Νιώθω χαρούμενος γιατί κοιτούσα ψηλά!!! Γιατί χρησιμοποίησα όλες μου τις αισθήσεις!!! Αλλά κυρίως νιώθω χαρούμενος γιατί έκανα μια διαδρομή απλά για τη διαδρομή και όχι για τον προορισμό!!!!!
Αθήνα 12-11-2013