Νικολέτα Κουτίτσα
3ο έτος ΚΣΟΤ
Εργασία : Βόλτα στην Αθήνα
Ήταν Κυριακή πρωί, όταν βρέθηκα στην πλατεία στο Μοναστηράκι. Ο καιρός παιχνιδιάρικος. Τα σύννεφα στον ουρανό άλλαζαν σχήματα συνεχώς και ο ήλιος μία εμφανιζόταν και μία όχι. Αραιές ψιχάλες σε αυτή τη βόλτα ήταν αρκετές για να αλλάξουν το ρυθμό των περαστικών, καθώς και τον δικό μου.
Έτρεξα σε ένα καφέ, μέχρι να περάσει η βροχή. Μπήκα βιαστική μαζί με άλλους ανθρώπους που σκέφτηκαν το ίδιο. Ευτυχώς δεν είχε ήδη πολύ κόσμο μέσα. Κάθισα σε μα γωνία κοντά στο παράθυρο. Στο βάθος η Ακρόπολη να αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου.
Απέναντί μου καθόταν ένα ζευγάρι. Φαίνονταν ότι ήταν τουρίστες. Είχαν απλώσει ένα χάρτη σαν τραπεζομάντηλο και σκυμμένοι από πάνω του μελετούσαν με προσοχή.
Δίπλα μου ήταν μια νεαρή όμορφη κοπέλα και μιλούσε στο τηλέφωνο. Ξανθιά , ψιλόλιγνη. Αέρινη στις κινήσεις τις. Ο τρόπος που καθόταν , η στάση του σώματος , ακόμη και το ντύσιμο της- ένα μακρύ λευκό φόρεμα σα χιτώνας- μου έδωσαν την αίσθηση αρχαίας ιέρειας. Τη σκέψη μου αυτή συμπλήρωναν και τα μαλλιά που ήταν μακριές μπούκλες και κάποιες πιο κοντές που έπεφταν στο πρόσωπό της.
Μιλούσε για αρκετή ώρα στο τηλέφωνο. Κάποια στιγμή σκούπισε τα μάτια της . Εγώ αναρωτήθηκα, «γιατί κλαίει?»
Ένας νεαρός ήρθε και κάθισε δίπλα της. Την αγκάλιασε και της ψιθύρισε κάτι και εκείνη αμέσως χαμογέλασε. Σηκώθηκαν και έφυγαν αγκαλιασμένοι.
Η βροχή σταμάτησε και ο ήλιος φώτισε από το παράθυρο κατευθείαν το πρόσωπό μου και σαν όνειρο μου ήρθε η εικόνα της κοπέλας του καφέ να κατεβαίνει από ένα λεωφορείο και να πηγαίνει με γρήγορο βήμα στο παγοδρόμιο. Την ακολούθησα και την πρόλαβα τη στιγμή που μπήκε στην πίστα. Ήταν εξαιρετική! Οι στροφές , τα άλματα , γλιστρούσε σαν αέρας.
Ξαφνικά παιδικές φωνές ακούστηκαν. Όντως ονειρεύτηκα. Το καφέ γέμισε μαθητές και εγώ έφυγα.
Μια μεγάλη αφίσα στο δρόμο τράβηξε την προσοχή μου. «ΤΣΙΡΚΟ ΜΕΝΤΡΑΝΟ». Ένα ζευγάρι κάνει ακροβατικά. Έμοιαζε πολύ με την κοπέλα και το νεαρό που είδα στο καφέ. Μπορεί να ήταν αυτοί.
Ποιος ξέρει τι κούραση περνούν για να αντέξουν τις πρόβες, τα συχνά ταξίδια. Ίσως το κλάμα να ήταν ένα ξέσπασμα, μια στιγμή αδυναμίας μέσα στην κούραση. Η νοσταλγία για την πατρίδα της, των γονιών της. Ίσως γιατί απογοητεύτηκε από την πρόβα που δεν πήγε καλά την προηγούμενη μέρα, ο φόβος της αποτυχίας. Ποιος ξέρει..
3ο έτος ΚΣΟΤ
Εργασία : Βόλτα στην Αθήνα
Ήταν Κυριακή πρωί, όταν βρέθηκα στην πλατεία στο Μοναστηράκι. Ο καιρός παιχνιδιάρικος. Τα σύννεφα στον ουρανό άλλαζαν σχήματα συνεχώς και ο ήλιος μία εμφανιζόταν και μία όχι. Αραιές ψιχάλες σε αυτή τη βόλτα ήταν αρκετές για να αλλάξουν το ρυθμό των περαστικών, καθώς και τον δικό μου.
Έτρεξα σε ένα καφέ, μέχρι να περάσει η βροχή. Μπήκα βιαστική μαζί με άλλους ανθρώπους που σκέφτηκαν το ίδιο. Ευτυχώς δεν είχε ήδη πολύ κόσμο μέσα. Κάθισα σε μα γωνία κοντά στο παράθυρο. Στο βάθος η Ακρόπολη να αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου.
Απέναντί μου καθόταν ένα ζευγάρι. Φαίνονταν ότι ήταν τουρίστες. Είχαν απλώσει ένα χάρτη σαν τραπεζομάντηλο και σκυμμένοι από πάνω του μελετούσαν με προσοχή.
Δίπλα μου ήταν μια νεαρή όμορφη κοπέλα και μιλούσε στο τηλέφωνο. Ξανθιά , ψιλόλιγνη. Αέρινη στις κινήσεις τις. Ο τρόπος που καθόταν , η στάση του σώματος , ακόμη και το ντύσιμο της- ένα μακρύ λευκό φόρεμα σα χιτώνας- μου έδωσαν την αίσθηση αρχαίας ιέρειας. Τη σκέψη μου αυτή συμπλήρωναν και τα μαλλιά που ήταν μακριές μπούκλες και κάποιες πιο κοντές που έπεφταν στο πρόσωπό της.
Μιλούσε για αρκετή ώρα στο τηλέφωνο. Κάποια στιγμή σκούπισε τα μάτια της . Εγώ αναρωτήθηκα, «γιατί κλαίει?»
Ένας νεαρός ήρθε και κάθισε δίπλα της. Την αγκάλιασε και της ψιθύρισε κάτι και εκείνη αμέσως χαμογέλασε. Σηκώθηκαν και έφυγαν αγκαλιασμένοι.
Η βροχή σταμάτησε και ο ήλιος φώτισε από το παράθυρο κατευθείαν το πρόσωπό μου και σαν όνειρο μου ήρθε η εικόνα της κοπέλας του καφέ να κατεβαίνει από ένα λεωφορείο και να πηγαίνει με γρήγορο βήμα στο παγοδρόμιο. Την ακολούθησα και την πρόλαβα τη στιγμή που μπήκε στην πίστα. Ήταν εξαιρετική! Οι στροφές , τα άλματα , γλιστρούσε σαν αέρας.
Ξαφνικά παιδικές φωνές ακούστηκαν. Όντως ονειρεύτηκα. Το καφέ γέμισε μαθητές και εγώ έφυγα.
Μια μεγάλη αφίσα στο δρόμο τράβηξε την προσοχή μου. «ΤΣΙΡΚΟ ΜΕΝΤΡΑΝΟ». Ένα ζευγάρι κάνει ακροβατικά. Έμοιαζε πολύ με την κοπέλα και το νεαρό που είδα στο καφέ. Μπορεί να ήταν αυτοί.
Ποιος ξέρει τι κούραση περνούν για να αντέξουν τις πρόβες, τα συχνά ταξίδια. Ίσως το κλάμα να ήταν ένα ξέσπασμα, μια στιγμή αδυναμίας μέσα στην κούραση. Η νοσταλγία για την πατρίδα της, των γονιών της. Ίσως γιατί απογοητεύτηκε από την πρόβα που δεν πήγε καλά την προηγούμενη μέρα, ο φόβος της αποτυχίας. Ποιος ξέρει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου