Πριν πάω τη μεγάλη βόλτα στο κέντρο της Αθήνας πέρασα από το Φίλιον, ένα παλιό καφέ που βρίσκεται στη Σκουφά. Ο παππούς μου μου έχει πει πως παλιά λεγόταν Dolce και είχε τις καλύτερες πάστες της περιοχής! Εκεί είδα τον κύριο Ηρακλή, έναν από τους σερβιτόρους που γνωρίζω από τότε που έμενα δίπλα από τη σχολή. Έναν ψηλό, μεσήλικα άντρα με μια καραφλίτσα στην κορυφή του κεφαλιού του που κάθε φορά που με βλέπει με κοιτάει με το ευγενικό του χαμόγελο και με ρωτάει αν είμαι καλά και αν πάει καλά η σχολή. Μόλις με είδε που κάθησα σε ένα από τα τραπεζάκια το χαμόγελο του έγινε μεγαλύτερο και με πλησίασε να με ρωτήσει τι θέλω να πιώ. Του ζήτησα μια ζεστή σοκολάτα. Καθώς έφευγε για να δώσει την παραγγελία για πρώτη φορά αναρωτήθηκα πως μπορεί να είναι αυτός ο άνθρωπος χωρίς την ποδιά της εργασίας του. Το μόνο που ξέρω γι αυτόν είναι πως έχει μια μικρή κόρη και αυτό επειδή όταν με είχε ρωτήσει τι σπουδάζω και του είχα απαντήσει χορό μου είπε πως και η κόρη του κάνει χορό και θελει να γίνει μπαλαρίνα! Ακόμα όμως και αν δεν ήξερα πως έχει κόρη δε θα μου ήταν δύσκολο να το μαντέψω. Μπορώ να αναγνωρίσω στο βλέμμα του κάτι οικείο που βλέπω στον δικό μου μπαμπά. Τη γλυκήτητα ενός πατέρα ερωτευμένου με την κόρη του. Ο κύριος Ηρακλής φαίνεται ήσυχος άνθρωπος και δύσκολα μπορώ να τον φανταστώ να θυμώνει. Το χαμογελό του που καμία φορά χάνεται πίσω από ένα προβληματισμένο ύφος μόλις επανέρχεται φέρνει μια αισιοδοξία. Φαντάζομαι δίπλα του μια γυναίκα ήρεμη σαν εκείνον, άλλωστε ένας αισιόδοξος άνθρωπος που χαμογελάει στις δύσκολες αυτές μερες δείχνει πως σίγουρα δεν του λείπει η ηρεμία και η αγάπη. Είναι ένας άνθρωπος που χαίρομαι να βλέπω κάθε φορά που περνάω έξω από το καφε γιατί είναι μια νότα χαράς μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας.
ΑΣΠΑΣΙΑ